بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

وحدت مسلمانان، مانع بهره ‏بردارى دشمنان اسلام‏
سلام مرا به رئیس جمهور (حافظ اسد) برسانید و از ایشان تشکر کنید نسبت به ما عواطف دارند.
امیدوارم که مسلمین و ملتهاى اسلامى همان طور که دستور اسلام و قرآن مجید است با هم برادر باشند و نسبت به دشمنان انسانیت [و] کشورهاى اسلام، با شدت و قدرت رفتار کنند. و این حاصل نمى ‏شود الّا به اینکه از اختلافات جزئى، که بین دولتها هست، دست بردارند و مثل برادر هم باشند. این اختلاف موجب بهره ‏بردارى دشمنهاى اسلام و مسلمین است. باید از این بهره‏بردارى جلوگیرى بشود به وحدت اسلامى و اینکه همه در تحت لواى اسلام و قرآن مجید مجتمع بشوند؛ زیرا آن طور که قرآن دستور داده است: «رُحَماء» بینهم و «اشدّاء» بر کفار باشد. در اسلام اساساً نژاد مطرح نیست، عربى و عجمى و سایر گروهها ابداً مطرح نیست. اسلام براى تربیت انسان آمده است، مطلب‏ در برنامه اسلام، انسان است و تربیت انسانى. آنچه مطرح است تقوا و اخوت بین مسلمین و دوستى و رفع اختلافات است.
 

اتفاق بر اسلام؛ سیره پیامبر و اصحاب وى‏
و اگر مسلمین بخواهند این عزت و عظمتى را که در صدر اسلام بین پیغمبر اکرم و اصحاب بود و سایر اقشار مسلمین، آن سیره را متابعت کنند تا اینکه عظمت خودشان را بیابند، آن سیره همان اتفاق بر اسلام [است‏] که قدرت ما فوق طبیعت مى‏ آورد، و شجاعت ما فوق الطبیعه. آنچه که ملت ما، با اینکه در حال ضعف و تشتت بود دریافت، همین مطلبى بود که در صدر اسلام مسلمین دریافته بودند؛ اتکا به ایمان و اسلام و وحدت کلمه. جوانهاى ما در حال انقلاب و حالا هم باز تقاضا مى‏ کنند که ما دعا کنیم تا آنها شهید بشوند. این تحول بزرگى که به اراده خداى تبارک و تعالى در این ملت پیدا شد موجب پیروزى آنها بر یک قدرت شیطانى بزرگ که پشتیبان او همه ابرقدرتها بودند گردید. و این پیروزى از خداى تبارک و تعالى و عنایات خاصه او بود. و من امیدوارم که این اخلاق در ملت ما باقى بماند؛ و همه ملتها و مسلمین همین اخلاق را و همین سیره را داشته باشند تا عظمت صدر اسلام را بازیابند.
 

راه علاج قطعى مشکلات کشورهاى اسلامى‏
براى من یک مطلب به شکل معماست و آن این است که همه دوَل اسلامیّه و ملتهاى اسلام مى‏ دانند که این درد چیست، مى‏ دانند که دستهاى اجانب در بین است که اینها را متفرق از هم بکند، مى‏بینند که با این تفرقه ‏ها ضعف و نابودى نصیب آنها مى‏ شود، مى‏ بینند که یک دولت پوشالى اسرائیل در مقابل مسلمین ایستاده- که اگر مسلمین مجتمع بودند، هر کدام یک سطل آب به اسرائیل مى ‏ریختند او را سیل مى‏ برد- مع ذلک در مقابل او زبون هستند. معما این است که با اینکه اینها را مى‏ دانند، چرا با علاج قطعى، که آن اتحاد و اتفاق است روى نمى‏ آورند؟ چرا توطئه‏ هایى که استعمارگرها براى تضعیف آنها به کار مى ‏برند، آنها توطئه‏ ها را خنثى نمى‏کنند؟ آیا این معما چه وقت باید حل شود؟ و پیش کى باید حل بشود؟ این توطئه‏ ها را کى باید خنثى کند غیر از دولتهاى اسلام و ملتهاى مسلمین؟ این معمایى است که شما اگر جوابى دارید و حل کردید این معما را به ما هم تذکر بدهید.

                        صحیفه امام، ج‏9، ص: 274